Martijn Klomp
Leuven
“Life is what happens when you’re busy making plans.” Het zou Martijns slagzin kunnen zijn. Van avontuurlijke vrijgezel naar vader van drie kinderen met een huisje, tuintje en boompje. Soms neemt je leven een draai, 180 graden een fijne richting uit.
Martijn praat met een zacht accent dat een jeugd verraadt in het noorden van Limburg.
“Ik ben geboren in Leuven, woonde 2 jaar in Mechelen, verhuisde dan met mijn ouders naar Overpelt en wat later naar Hamont-Achel. Toen ik 5 was zijn mijn ouders gescheiden. Daardoor ben ik nog vaak verhuisd. Maar ik heb dat niet als iets negatiefs ervaren. Het heeft me geleerd om me gemakkelijk aan te passen aan nieuwe situaties.
Ik heb het altijd moeilijk gevonden om keuzes te maken, uit schrik dat die me zouden beperken. Daarom wilde ik bij mijn studiekeuze ook zo breed mogelijk denken. Ik koos voor communicatiewetenschappen omdat ik het gevoel had dat ik daar nog alle kanten mee uit kon.
.
Die studie zou hem bijbrengen hoe mensen interageren. Na zijn studies kwam hij weer terecht in zijn dorp, maar hij wist nog niet welke kant hij wou uitgaan. Na een paar korte jobs in fabrieken, ging Martijn aan de slag in de hospitality bij een reisorganisatie, vanuit zijn passie voor reizen en mensen.
Drie jaar organiseerde hij de ski-, snowboard- en surfvakanties bij dezelfde reisorganisatie. Zo bracht hij drie winters en zomers in het buitenland door. Hij ging alsmaar voor meer verantwoordelijkheid en grotere reisgebieden. Maar de nood aan verandering bracht hem in Australië. Martijn spendeerde er een winter al surfend en werkend. Een paar maanden later trok hij naar Bali en Lombok.
“Terug thuis had ik het wel wat gehad met dat vrijgezellenbestaan. Ik had mijn dorst naar avontuur gelest. Op Tinder leerde ik Valerie kennen. Ze was twee jaar ouder dan ik, had al een relatie van 7 jaar achter de rug en kocht eerder al een huis. Toen een beetje het tegenovergestelde van mij. Maar het klikte meteen omdat we vooruit wilden in het leven, het liefst samen.
Ik werkte ondertussen terug voor dezelfde reisorganisatie, wat me alsnog een beetje avontuur bood in enkele buitenlandse opdrachten. Thuis had ik stabiliteit, want we kochten als snel samen een huis dat we even snel hoopten te vullen met kinderen.”
Maar het liep niet zoals gepland. Na drie miskramen zocht Valerie naar andere zingeving. Zo kwam ze als coach terecht bij YAR Vlaanderen. Haar doel? Leren berusten in het feit dat zwanger worden niet leek te lukken.
En waar YAR al voor veel wonderlijke veranderingen heeft gezorgd, raakte Valerie net toen zwanger van een eerste dochter. De tweede dochter volgde 18 maanden na de geboorte van de eerste.
Martijn probeerde ondertussen zijn drukke job als crewverantwoordelijke te combineren met zijn even drukke gezinsleven. Het huis was gevuld met de gewenste kindervoetjes, en het koppel begon de kinderspullen van de hand te doen. En toen kwam baby nummer drie er onverwacht aan …
Ik was voor mijn werk in Italië toen Valerie me belde om te zeggen dat ze opnieuw zwanger was. Dat sloeg in als een bom omdat het niet in onze planning stond. Toen ik thuiskwam, bleken we allemaal covid te hebben, waardoor we in quarantaine moesten. Zo hadden we veel tijd om met elkaar te praten en het een plaats te geven, wat mij op dat moment moeilijk lukte. Door de drukte op het werk in combinatie met dit onverwachte nieuws kreeg ik een paniekaanval. Dat was het moment waarop alles keerde.
We besloten met heel ons hart dat ons derde kindje er kwam. Ik had tijd nodig om het een plek te geven, na te denken over de toekomst. Een maand thuis, een therapeut en veel fietskilometers deden me inzien dat ik komaf moest maken met de obstakels in mijn hoofd.”
Dus Martijn ging concreet aan de slag. Hun nieuwbouw werd aangepast om er met drie kinderen te wonen. Martijn kocht een nieuwe auto met meer zitplaatsen en zocht een andere job, dichter bij huis. Toevallig was de koper van hun vorige huis een medewerker van YAR Vlaanderen. Op haar Facebook stond dat er een vacature was bij YAR.
“Valerie sprak altijd zo warm over YAR. Eigenlijk had ik al toegezegd voor een andere job, maar YAR liet me niet los. Ik solliciteerde alsnog, en enkele rondes later kreeg ik te horen dat ik de job had. Ik liep naar Valerie en riep heel luid “ik heb ze!”.
Ik was zo blij om te kunnen starten bij zo’n warme organisatie, met een warme man als directeur en fijne collega’s. De persoonlijke ontwikkeling die de job bood, nam ik er dankbaar bij. Mijn eigen struggle kreeg een andere dimensie. Ik leerde overal anders naar kijken, mij niet altijd verantwoordelijk te voelen voor alles en iedereen.
Ik ben toen niet alleen van job veranderd, maar ook als mens veranderd.”
Tegelijk met de nieuwe job kwam er nieuw leven in huis. Valerie en Martijn vormen ondertussen een gelukkig gezin van vijf.
De weinige vrije tijd die Martijn heeft, besteedt hij graag aan klussen in en rond het huis. Hij is altijd bezig en streeft altijd naar vooruitgang – zijn levensmotto.
““What’s next?”, dat zou ik mijn levensmotto noemen. Ik heb het gevoel dat ik altijd bezig ben met de volgende stap. Daarom is het nu mijn doel om écht in het moment te leven en te genieten van de kleine dingen. Als ik koester wat ik nu heb en het leven op me af laat komen, ben ik er zeker van dat ik binnen tien jaar nog altijd op de juiste plek ben. Omringd door de juiste mensen.
Een grote levensles die ik al jong heb geleerd: als het gras groener lijkt bij de buren, stop dan met kijken. Ga op je knieën zitten, pluk je onkruid en verzorg liefdevol je eigen grasperkje.”
‘ There’s always light, if only we’re brave enough to see it. If only we’re brave enough to be it.
Amanda Gorman
Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs