Brigitte Bollen
°23.05.1967, Wilrijk
Antwerpen
De vrouw met de open deur, Brigittes kenmerk in Heverlee. En dat blijkt symbool te staan voor de moeiteloze manier waarmee Brigitte haar eigenheid verkondigt en behoudt. Open deuren intrappen hoeft niet, Brigitte vertelt ons graag wie ze is.
Brigitte had als kind al een natuurlijke voorkeur voor vrijheid. Ze volgde onderwijs in een alternatieve lagere school, waar zelf kiezen belangrijk was.
“Als je mij iets oplegt, dan werkt dat averechts. Ik heb blijkbaar al van jongs af aan een afkeer van autoriteit.”
Het middelbare onderwijs, in een erg klassieke school, liep minder goed. Dat viel Brigitte zwaar. Ze verkoos dan ook om pedagogie te studeren in Leuven, een studie die toen bestempeld werd als alternatief.
“Ik heb nauwelijks praktische intelligentie, mijn aandacht gaat niet naar opgeruimd of netjes of rommel. Ik ben bezig met mensen, dat vangt van nature mijn aandacht.”
“Mijn eerste job was er eentje als opvoedster. Ik kon er meewerken aan de visie en de missie in een pas startende voorziening en dat vond ik zalig. Het therapeutische aspect viel me zwaar. Ik dacht dat dat bij een eerste job hoorde, dat het zo zwaar hoorde te zijn.”
Na deze job volgde een interim-opdracht als pedagoog voor jongeren met autisme en gedragsproblemen. De zeven maanden dat Brigitte in dienst was, wist ze dat er een vaste positie zou vrijkomen. Zeven maanden had ze maagpijn. Toen ze besliste om het niet te doen, verdween de maagpijn onmiddellijk.
Brigitte koos voor de ongebondenheid en een nieuwe interim-job binnen begeleid zelfstandig wonen voor volwassenen met een mentale beperking. Ze evolueerde zo naar een functie op directieniveau.
Ondertussen had ze zich in het bad van de persoonlijke ontwikkeling ondergedompeld. Het begon met een cursus N.L.P. (neurolinguïstisch programmeren) waar Brigitte na één avond het gevoel had meer geleerd te hebben dan tijdens haar hele schoolcarrière. Ze dook nog wat dieper het bad in en ging verder naar familieopstellingen, kindertolk, sjamanisme en soul voicing.
“Voor het soul voicing ben ik naar Australië en Nieuw-Zeeland gegaan. Dat voelde ik als een roeping, iets wat moest zijn. In eerste instantie had ik er het geld niet voor. Net toen raakte mijn moeder haar huis verkocht na twee jaar, en kreeg ik wat geld. Ik kon die reis plots betalen.”
De opleidingen begonnen te roepen en Brigitte ging als zelfstandige in bijberoep aan de slag.
“Plots zei mijn lichaam stop. Ik raakte overspannen en stopte met werken. Ik ben nooit meer teruggekeerd, ook al had ik daartoe de kans. Kiezen voor status en het financiële moest voor mij niet. Ik ben nooit meer op ‘het spoor’ geraakt, al 12 jaar niet meer.
Ik heb alles geprobeerd in het normale circuit, maar ik werd er ziek van, ik blokkeerde. Mijn ziel zei dat dit niet het juiste pad was voor mij.”
“Ik heb wel nog het gevoel dat ik mijn taak te vervullen heb, maar ik weet niet hoe en op welke manier.”
Brigitte hecht veel belang aan haar ongebondenheid. Want op eender welk moment kan zich de kans aanbieden om te reizen.
“Met de rest van het geld van mijn moeder ben ik in Hawaï op spirituele retraite geweest. Ik heb daar mijn buikgevoel gevolgd en gewoon geleefd. Het voelde voor mij als thuiskomen. Het spirituele is daar ingebed in de taal en niemand kijkt je raar aan als je je spiritualiteit uit.”
Hoewel spiritualiteit belangrijk is voor Brigitte, hoeft ze het er niet altijd over te hebben en vindt ze ook niet dat iedereen dat pad moet bewandelen.
Brigitte gelooft dat iedereen een bepaalde taak heeft in een gemeenschap. En wie zijn taak met hart en ziel uitoefent, is een groot geschenk voor de gemeenschap. Zoals een bakker die passioneel is in zijn beroep bijvoorbeeld.
“Ik heb mijn taak nog niet gevonden en wil mijn bijdrage nog leveren. Ik ben nog steeds op zoek naar wie ik ben en naar vervulling op maatschappelijk gebied. Ik heb mijn plek nog niet gevonden.”
Wat ze wel ontdekt heeft, mede dankzij YAR Vlaanderen, is dat ze een natuurlijke affiniteit heeft met jongeren en volwassenen die hun plek nog niet gevonden hebben in de maatschappij. Brigitte gelooft dat zulke ‘nieuwkomers in het systeem’ vaak bijdragen aan een evolutie binnen dat systeem, en dat zij vooral hun waarheid moeten blijven spreken.
Brigitte ziet wie ze zijn en stimuleert hen om zichzelf te laten zien.
Haar raad voor een gelukkig leven:
“Doe wat je het liefste doet en met wie je dat het liefste doet. Als je een keuze hebt tussen twee dingen, dan weet je eigenlijk al diep van binnen wat je echt wil. Wat je het liefste doet is je pad. Dan kom je helemaal tot bloei en de beste versie van jezelf.”
Brigitte zou alvast erg gelukkig zijn als ze alleen maar kon zingen. Zoals in haar Cajun-band, waar droevige verhalen worden gebracht op vrolijke en volkse muziek, totaal perfect in zijn imperfectie.
“Maar zo werkt het spijtig genoeg niet. Al ga ik er zo in op en voel dan dat ik echt leef!
“Sjamanisme kan ons leren nederig te zijn ten aanzien van de natuur in plaats van te denken dat we er heer en meester over zijn.”
Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs