Gwen Smolders
Hasselt, 13.02.1995
Gwen is het geknipte ‘uithangbord’ voor YAR Vlaanderen.
Op zeventienjarige leeftijd zelf gestart in een YAR Coaching-programma, om zo door te stromen naar YAR Wonen.
Het leven kan zich keren, vooral als je een doel hebt en je engagement zich daar helemaal op richt.
Voor Gwen veranderde alles toen ze vijf was. De stevige band met haar vader werd verbroken. Ze voelde thuis een onvoorspelbaarheid door zijn afwezigheid en groeide op tot een boze tiener. Op haar zeventiende werd ze door de jeugdrechter voor een ultimatum gesteld. YAR Coaching leek de enige keuze.
“Na de trainingsweek sprong ik onmiddellijk in een traject bij YAR Wonen. Ik was zeventien toen ik alleen ging wonen en vond de pure vrijheid. Ik stopte met studeren en ging werken, ook uit financiële overwegingen.
Ondanks wat je zou denken van een tiener die alleen gaat wonen en helemaal ‘los’ slaat, vond ik bij YAR Vlaanderen een netwerk dat ik thuis had gemist. Ik vond rust.”
Door haar eigen ervaring met YAR Vlaanderen ging Gwen orthopedagogie studeren. Een richting die niet helemaal in lijn lag met haar eerdere opleiding.
“Ik volgde in het middelbaar onderwijs woordkunst-drama op PIKOH, de kunstschool in Hasselt. Ik stopte met school omdat ik alleen ging wonen.
Na YAR en mijn studies kwam ik in een eerste job terecht bij Kind en Taal dat taalondersteuning biedt aan anderstalige kleuters. Daarna belandde ik bij de Oever, een leefgroep voor pubermeisjes.
“Dan was er die vacature bij YAR en kreeg ik de job. De cirkel was rond.”
Zoals dat wel vaker gaat, was Gwen nooit helemaal uit beeld verdwenen bij YAR. Ze sprak nog vaak op de trainingsweek als voorbeeld voor wat YAR kan betekenen voor een jongere. En ze schittert ook in een infofilmpje, als een frêle maar krachtige jongedame met veel tatoeages.
“Al mijn tattoos hebben een betekenis. De eerste was een vlinder omdat mijn dierbare grootmoeder een juwelenkist vol vlinders had. Zij was mijn rots.
Je merkt wel dat mensen je anders benaderen als je zichtbare tattoos hebt. Oudere mensen spreken hun oordeel vaker luidop uit. Daardoor ben ik me heel bewust van wat ik draag. Anderzijds is het mijn lichaam en mijn keuze; ik kan stoppen of doorgaan. Het is een uiting van mijn creativiteit en ik vind het ook gewoon mooi.”
Haar laatste tatoeage, op haar onderarm, is er eentje met bloemen. Voor Gwen een symbool van balans en jezelf graag zien. En dat lukt alsmaar beter.
Gwen creëerde een thuis, het leven dat ze zo graag wilde. Op haar negentiende kwam ze haar man tegen, midden in een zoektocht naar zekerheid en standvastigheid. De schat die ze vond, was haar man.
“Geluk, dat zijn de mensen rond mij op wie ik kan rekenen en bij wie ik mezelf kan zijn. Maar geluk is ook rust. De rust die ik vond bij mij thuis.
Mijn man heeft me veel van die rust gebracht. Thuis dring ik er vaak op aan dat alles op dezelfde plaats moet staan. Bijna een vorm van obsessief compulsieve neurose, al is dat nooit officieel vastgesteld,” zegt Gwen lachend.
“Dat gedrag blijft erin zitten en is een tegenwicht voor de drukte die vaak in mijn hoofd heerst. Mijn man leert me om rust te vinden in kleine dingen en dat niet alles perfect moet zijn.”
Als we Gwen vragen waar ze zichzelf over vijftien jaar ziet, verschijnt er een glimlach op haar gezicht.
“Ik wil groeien in wie ik ben, nog gelukkiger worden en blijven dromen. Ik wil graag een gezin waarin ik sterk kan staan en waar balans heerst. Ik verlies me soms in mijn werk. Mijn grootste wens is wellicht om balans te vinden tussen mezelf, mijn ambities, mijn huis en mijn gezin. Ik streef altijd naar perfectie, maar ben vooral op zoek naar wat dat voor mij betekent “
En laat dat nu net de levensles zijn waar Gwen vaak naar teruggrijpt.
Want soms, zegt Gwen, kan je doen wat je doet, maar toch niet controleren wat er gebeurt. In plaats van te streven naar perfectie wil Gwen vooral omgaan met wat er op haar pad komt, op een manier die voor haar werkt.
Gwen heeft nog één advies om af te sluiten
“Wees niet te veel bezig met wat anderen misschien van je denken. Ga verder op wat je zelf nodig hebt.”
Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs