Marie Van Sant

Marie Van Sant
19.04.1986, Wilrijk
Antwerpen

Enthousiasme heeft een naam: Marie. We spreken af op een vroege ochtend, voor Marie naar haar werk vertrekt. Een mens met een ochtendhumeur zou er hoofdpijn van krijgen, wij alleen maar energie. Want Marie weet te entertainen en haar leven ook.

We beginnen haar verhaal in het laatste jaar van het middelbaar. Marie moet een studie kiezen en twijfelt. Ze gaat te rade bij de directeur, maar die zegt enkel dat ze haar hart moet volgen en dan zou het wel in orde komen.
Een beetje tekortgedaan aan informatie, springt Marie in een studie sociologie.

“Dat was echt niets voor mij, maar ik was door het eerste jaar en heb dan maar verder gedaan. Tot ik geconfronteerd werd met mijn blokkerende faalangst en eruit ben gestapt. Ik ben bij Scouts AKABE (Anders Kan Best) gegaan, scouts voor mensen met een beperking.
Alles is daar mogelijk en de kracht van humor werd me erg duidelijk. Ik zat eens vast met een gast in een rolstoel op de ‘Hudo’. Ge kunt dan bijna niks anders doen dan alle twee erg hard lachen.”

“Alles is mogelijk!”

Mede door die ervaring, ontdekt ze de studierichting logopedie – een schot in de roos. Want logopedie blijkt veel ruimer dan enkel welgestelde kinderen bijles geven, Maries misvatting.
De studie eindigt met een stage in Suriname, wat Marie nog altijd liefdevol een beetje haar land noemt. Ze leerde er dat stress niet nodig is en dat Surinamers het best grappig vinden dat wij Westerlingen hollen om op tijd op ons werk te geraken.

Na de ontdekking van Suriname en de rust, wil Marie nog niet meteen het echte werk in. Ze doet een interim-job in een administratieve functie, om erna twee tot drie maanden door Azië te reizen.
Bij haar terugkeer, duikt ze een jaar als begeleider in vzw Pimento, en stapt ze snel over naar een coördinerende rol binnen de afdeling ‘relaties en seksualiteit’. Maar twee jaar later voelt Marie dat ze zich vergaloppeert in de verantwoordelijkheden.

“Na die jaren in het coördinatieteam zag ik het even niet meer zitten.
De dokter waar ik te rade ging, zei me ‘Je moet je in het zwembad laten vallen en tot de bodem zinken, en dan duw je je af.’ Ik gebruik dat nu nog!
Enfin, hij schreef me enkele maanden ziekteverlof voor. Ik heb toen besloten om een jaar ‘in nuloperatie’ te werken.”

Dat jaar zou financieel niets opleveren, maar wel inspiratie en een voedingsbodem voor haar vele ideeën.
Het wordt vrijwilligerswerk in Marokko met en voor jongeren en vrijwilligerswerk in een drugscentrum.
Fastforward naar vandaag. Marie heeft er een job als jongerencoach op zitten en werkt nu voor een interimkantoor dat mensen enkel op hun talenten wil inschakelen en een derde van zijn winst uitbesteedt aan een goed doel. Want verkoop is leuk, maar Marie wil het alleen doen als ze achter het product kan staan.

“Iedere ochtend doe ik een dansje in mijn slaapkamer.”

We zijn inmiddels een uur in ons interview en het is nog maar 9 uur ‘s morgens. Toch kwam er al een bezoeker over de vloer en strompelde de huisgenoot van Marie verrast binnen.

“Dat is hier normaal, het is hier de zoete inval. We wonen dan ook met drie samen in twee huizen.
Mijn vriend en ik hebben een jaar geleden beslist om een huis te kopen naast dat van mijn beste vriendin, in ons typisch impulsieve enthousiasme. Tijdens een gezellige avond opperde iemand van ons drieën om de tussenmuur in de leefruimte eruit te slaan, en voilà! Het huis van Sarah heet Pluto en dat van mij en mijn vriend Mickey. Ons internet heet ‘Disney’.”

De gezellige drukte van Maries woonst blijkt een synoniem voor de drukte in haar leven.

“Het is niet abnormaal dat mensen aan mij vragen ‘En waar woon je nu weer? Wat doe je nu weer?’ Ik heb vaak op onverwachte momenten ontslag genomen om iets anders te gaan doen. En kijk, nu heb ik een topjob en zelfs een bedrijfswagen, hoe zot is dat??”

Aan die bedrijfswagen moet Marie duidelijk nog even wennen. Ze woonde jaren in Brussel en reed rond met een plooifiets. Op het perron van de trein voelde ze zich vaak alsof ze een Tupperware-demonstratie gaf tijdens het ontplooien van haar fiets.
De plooifiets heeft ze, ondanks de bedrijfswagen, niet weggedaan. Maar dat is normaal zegt Marie, want dingen weggooien kan ze niet. Ze leeft te snel, en spullen bijhouden geeft haar de mogelijkheid om nog eens terug te kijken.

En wanneer Marie haar lijfspreuk vertelt, valt de puzzel in elkaar.

“Blijf nieuwsgierig!”