Benjamin Mazzarese
°18.09.1990 Etterbeek
Hasselt

Een psycholoog met het hart op de tong lijkt een rariteit, maar wij geloven niet in stigma’s. Dus gaan we voor: ‘sympathieke analytische jongeheer met het hart op de tong, die de liefde van Vlaams-Brabant naar Limburg is gevolgd’.

Benjamin is geboren en getogen in Zaventem, als enig kind van een Italiaanse vader en een Belgische moeder. Een arbeidersgezin.
Praktisch komt hij niets tekort, al was zijn hardwerkende vader regelmatig van huis. Op zijn achttiende besluiten zijn ouders om te scheiden, iets wat de dynamiek in het gezin ingrijpend verandert. Benjamin neemt de rol van de man in het gezin op zich. Hij probeert voor zichzelf en zijn moeder het leven in goede banen te leiden.

“Nu noem ik dat parentificatie. Ik ben erg gevoelig voor de noden van anderen, al dan niet door mijn familiegeschiedenis. Toen ik moest gaan studeren, koos ik dan ook voor psychologie. Ik wou mezelf ontdekken.
Op dat moment was ik nog niet ‘uit de kast’. Mijn mama krijgt op een gegeven moment ook nog eens de diagnose van borstkanker, iets wat mijn functionele aanpak versterkte. Ik leefde rationeel en probeerde minder stil te staan bij mijn eigen emoties.”

Psychologie is een keuze van zelfontdekking en niet van de nood om anderen te redden. Benjamin is gebiologeerd door ziektebeelden en wil de mens erachter ontdekken.
Zijn studentenleven speelt zich af in Leuven, waar hij al snel de liefde tegenkomt. Hij volgt die naar Limburg en gaat na zijn studie aan de slag als individueel begeleider bij het Daklozencentrum in Hasselt. Plots komen de ziektebeelden heel dichtbij en zorgt de mens erachter voor verrijking.

Na 2,5 jaar schakelt hij over naar een job als psycholoog binnen het ontwenningsprogramma/therapeutische gemeenschap van Katarsis. Hun visie van verbinding met medemensen en de mensgerichte aanpak hierin, maakt het een plaats waar hij naar eigen zeggen veel leert. Na een dikke vier jaar maakt hij de overstap naar een psychiatrisch ziekenhuis, om mensen met een verslavingsproblematiek en/of psychotische kwetsbaarheid te begeleiden in Limburg.

“Het eerste kwartier dat ik thuiskom, moet ik even ventileren. Best heavy soms, de job. Ik zet het van me af door te lachen, mopjes te maken en zo afstand te creëren. Wat helpt is dat Dieter, mijn vriend, orthopedagoog is en echt snapt in welke omstandigheden je werkt.”

Benjamin is ‘uit de kast’ en is daar best open over. Al geeft hij toe dat het niet altijd simpel is om zijn geaardheid te uiten, vooral in nieuwe omstandigheden.

“Hoeveel energie heb je en hoeveel energie wil je erin steken. “

“Het is een zoektocht naar hoe open je kan en wil zijn. Maar ik wil er zo gewoon mogelijk over praten, geen spel van maken. Er zijn al patiënten geweest die mij erover aanspraken dat ze het zo fijn vonden dat ik het normaliseerde.
Al moet ik zeggen dat het altijd terug je outen is, als je bijvoorbeeld nieuwe mensen leert kennen of naar een nieuwe job gaat. Het is telkens weer even springen. Een bevrijding, maar erg kwetsbaar.”

Maar genormaliseerd is het niet altijd en overal. Benjamin en zijn vriend zijn zich ervan bewust dat niet iedereen er zo naar kijkt. In het openbaar vermijden ze fysiek contact liever.  In het verleden hebben ze er immers al wat slechte ervaringen door opgelopen. 
En kinderen krijgen gaat niet volgens het gangbare natuurlijke pad. 

“Het is bullshit als ik zeg dat ik geen tijd heb. “

Benjamin en zijn partner hebben besloten om te adopteren en staan al 5 jaar op de lijst. In afwachting zijn ze pleegouder geworden, voor perspectiefbiedende pleegzorg. Op het moment van ons gesprek staan de babyspullen al klaar, in afwachting van hun heel bijzondere gast. 
Beiden zijn voorbereid, al is dat omdat Benjamin op zoek gaat naar advies in allerhande boeken. Hij wil het gewoon goed doen.
Hun pleegkindje komt terecht in een warm gezin, inclusief huisdieren en gezond eten. 

“We hebben een poes, Bliksem, en 3 kippen: Villa Poulitica, Kip Jong Un en Vladimir Pouletin. Mede omwille van hen ben ik vegetariër. En ook omdat ik Eating Animals heb gelezen.  Ik heb ook een kookboek voor vegetarische gerechten op kindermaat. Ik kook erg graag en heel veel.”

Afsluiten doen we niet met een zelfgebakken taartje, maar met het advies van Benjamin, of beter: zijn lijfspreuk. 

“‘What are you willing to give up for the life you want to lead.’ Neem risico’s als ze je gelukkiger maken. Ook als het niet het gewenste resultaat oplevert, zal je er zeker waarde uit halen.”

Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs