°29.04.1968, Gent
Tielt

Veerle is een tevreden vrouw en dat straalt ze ook uit. Bescheidenheid siert haar, want een uur over zichzelf praten vindt ze vreemd. De rust zelve schuift aan tafel en vertelt alsnog wie ze is.  

Veerle was 18 toen ze haar man leerde kennen op een muziekkamp. De vlam sloeg over en 35 jaar later hebben Veerle en haar echtgenoot 3 kinderen.

Veerle is een gelukkige huismama. Het was een bewuste keuze na een korte carrière als psychologe bij het vroegere PMS. Van die keuze heeft Veerle nog altijd geen spijt.

Waar liefde zo lang geleden ontkiemde op een muziekkamp, blijft ze nu ook voortleven in muziek.

“Mijn man is dirigent van een symfonisch orkest in Tielt en directeur van de stedelijke academie voor muziek en woord. Ik speel dwarsfluit in het orkest. We hebben daar een geweldige vriendengroep opgebouwd.

Wat er zo mooi is aan een orkest, is dat iedereen aan hetzelfde touw trekt, met een gemeenschappelijk doel. Samen muziek maken geeft samenhorigheid. Ik vind dat geweldig.”

Het geluk van Veerle is groot wanneer haar kinderen gelukkig zijn. Dan is alles goed. Al geeft Veerle toe dat ze nu meer piekert dan vroeger. Want hoe groter haar kinderen, hoe groter de zorgen.
Maar ze zit in een luxe positie, zegt ze stellig. Haar man heeft een goede job en haar kinderen werken of studeren.

“Al die hypes vind ik maar niks. Ik doe gewoon yoga. “

Mensen klagen en zagen te vaak. Bijvoorbeeld tijdens de COVID-epidemie en de lockdown. Mensen zien precies niet meer wat ze wel mogen en kunnen. Ze focussen enorm op wat allemaal niet meer mag. ”

Het gezin is alvast positief, zelfs in coronatijden. Want wat is er nu leuker dan een echtgenoot die meer thuis is of met de fiets naar zijn werk kan?
Als er zorgen opduiken in Veerles hoofd, brengt yoga soelaas. Dat zijn momenten waarop ze haar geest kan leegmaken en tegelijk fit blijft. Al 20 jaar is het, bijna dagelijks, haar toevluchtsoord.
Want thuis is er altijd iets te doen of te regelen. Veerle lijkt een reddingsboei voor heel het gezin, en die rol neemt ze graag op zich.

“Thuis is er altijd iets. “

“En toch wil ik niet alleen voor mijn gezin van betekenis zijn. Ik wil mijn steentje bijdragen, al is het maar een klein steentje in een grote stroom.
Er is zoveel ellende in de wereld en op jongeren wordt enorm veel druk gezet. Ik denk dat volwassen niet vaak genoeg naar hen luisteren, vaak ook gewoon niet kunnen luisteren.
Dat sprak me zo aan in YAR: een steentje kunnen verleggen voor jongeren die het moeilijk hebben.  Er echt zijn voor hen zodat ze hun zorgen kunnen delen.”

Veerle geeft toe dat het voor haar een andere wereld was om binnen te treden. Het eerste jaar als vrijwilliger droeg dat bij aan de zorgen die door haar hoofd spookten. Dus niet meer enkel om haar eigen kinderen, maar ook om die van anderen.
Inmiddels gaat dat veel beter en heeft Veerle nog meer kracht om het te dragen.

“Op vakantie is aan niks denken. Ik sta op en ik ben weg.”

En gelukkig zijn er de sporadische reizen met haar gezin om de zorgen te vergeten. Het liefst trekt het gezin van vijf naar een romantische chalet of een huisje. Wandelen vult de dagen en leegt het hoofd. Veerle kan daar aan niets anders denken dan aan haar voeten in het grind en haar hoofd in de wolken.

Niet voor niets is haar levensmotto ‘wees content met wat je hebt’.

Tekst: Cleo Hendriks © Fotografie: Renaat Nijs