Nina

Nina

Ik deel graag mijn YAR-avontuur. Tijdens de eerste dag maakten de jongeren kennis met elkaar. Een beetje eng voor mij. Ik moest mij al openstellen voor onbekende mensen, nog voor ik aan mijn avontuur begon. Maar de uren vlogen voorbij en ik kon met een goed gevoel beginnen omdat ik al wist met wie ik op residentie zou gaan. 

De residentieweek had voor mij wel wat obstakels: de cursusruimte, het uitdagingenparcours, de opdrachten … Vooral de cursusruimte vond ik zwaar. Je moest er aan de groep en de medewerkers van YAR vertellen over je verleden. En drie doelen bepalen om aan te werken. Voor mij was dat: zelfvertrouwen, mijn verleden achter me laten en anderen vertrouwen. Dat tweede was het moeilijkste. Terwijl ik vertelde, kreeg ik vragen die maar doorgingen tot ik mijn emoties toonde. De rest van de week vond ik leuk, al was het soms ook wel eng (zoals die ‘pamperpaal’ om af te springen en de vertrouwensval). Maar ik kan je wel zeggen dat ik het allemaal heb gedaan!

Het moment dat ik mijn coach ontmoette op dag vijf, vergeet ik nooit. We werden die avond geblinddoekt en door onze coach naar het kampvuur begeleid. Op het houten plankje stond een beschrijving van de ‘oude’ Nina: onzeker, geen zelfvertrouwen, gekwetst … Dan mocht ik mijn blinddoek afdoen, en zag ik mijn coach Sandra. Ik was zo blij, we hadden onmiddellijk een klik en ik gaf haar ook meteen een knuffel. Daarna moesten we om beurten onze plankjes in het vuur gooien om de oude ‘ons’ achter ons te laten. En weet je wat? Ik ben trots om te zeggen dat het is gelukt! 

Ik zie mij nog staan op het podium tijdens de ‘welkom thuis’-dag: “Ik ben vastberaden, dapper, moedig, aardig en zelfzeker”. Ook daarna heb ik nog goede gesprekken gehad met Sandra. Ik kan me geen betere coach wensen!